Μια μικρή ανέξοδη διαδικασία σκέψης.
7.00 το πρωί. Ανοίγεις τα μάτια και κοιτάς γύρω σου... Κατεβασμένα ρολά, ρίγες φωτός πέφτουν πάνω σου και το δωμάτιο είναι ένας μικρόκοσμος από χρωματιστή σκόνη που πλανιέται γύρω σου και σε περιβάλλει χωρίς να μπορείς να κινηθείς για να φύγεις από εκεί. Η ήμερα ξεκινάει γρήγορα χωρίς δεύτερες σκέψεις Το προηγούμενο βράδυ ήταν όλα σιωπηλά. Ένας κόσμος βυθισμένος σε ένα μαυρόασπρο φιλμ γεμάτο καπνό και ομίχλη. Όνειρα ανάκατα που σε μπερδεύουν. Θέλουν κάτι να σου πουν? Ξέχασες κάτι πίσω σου? Τα χρώματα ξαναρχίζουν να σε γεμίζουν καθώς σηκώνεις το ρολό και το δωμάτιο γεμίζει με ένα θαμπό φως λες και κάποιος πέρασε με ένα τούλι τον ορίζοντα μπροστά σου και όλα είναι ακόμη σχεδόν χρωματιστά, αλλά πάλι όχι. Κινείσαι μπροστά ,σχεδόν μηχανικά όπως κάνεις κάθε πρωί την ιδιά ώρα με τις ιδίες κινήσεις σε μια προκαθορισμένη διαδρομή που θέλεις να την αλλάξεις, αλλά και πάλι όχι ,γιατί έχει μια σιγουριά κάτι το δοκιμασμένο ,μια γραμμική κατεύθυνση. Ναι αυτή τη σιγουριά ? που όλοι ζητάμε αλλά και α
