ο χρόνος κυλάει αλλιώς ..

Όταν κοιτάς ψηλά και τα μάτια σου αρχίζουν να συνηθίζουν τον χειμωνιάτικο ήλιο
του μεσημεριού,βλέπεις ακτίνες φωτός ανάμεσα σε κίτρινα φύλλα,σε γυμνά κλαδιά,
και σε μια μικρή λωρίδα ορίζοντα που φευγαλέα περνάει μπροστά σου.
Μιά εικόνα μπορεί εύκολα να γίνει μαυρόασπρη αρκεί να μισοκλείσεις για λιγο
τα μάτια σου και να φυλακίσεις ανάμεσα στα βλεφαρά σου το χρώμα που σε πονάει,
να το κρατήσεις εκει και να μην το αφήσεις να βγεί ωσπου να αρχίσει να γίνεται
ενα με σένα,να γίνεις εσύ η παλλέτα, το κλείστρο μιας παλιας φωτογραφικής
μηχανής και με ένα κλικ να απομονώσεις εκείνες τις εικόνες που κανουν το μυαλό
σου χαρούμενο... ίσως?
click..
Παρατηρώ γύρω μου ξανά, ενώ η σκιά των βημάτων μου μακραίνει,το φώς που με
περιτριγυρίζει,τους δείκτες του ρολογιού,μικροί κύκλοι, το πέρασμα ενος πλοίου
που χάνεται,ένα σύννεφο που περνά.
Όλα ειναι χρόνος,χρόνος που κυλάει αλλιώς, όταν ένα click μπορεί να τον σταματήσει
εκεί ακριβώς που διάλεξες να τον κρατήσεις.
click..
Τίποτα δεν χάνεται απο μέσα μου, το χρώμα που φυλάκισα ανάμεσα στα βλέφαρα μου
το αφήνω να ξεχυθεί γύρω μου, το απελευθερώνω..τόση ένταση είναι δύσκολο να την
κρατήσεις..όλα γύρω είναι ξανά φωτεινά!
Μικρές στιγμές μαυρόασπρες, μικρές σκέψεις πολύχρωμες,όλα στο φώς του μεσημεριού,
 εκείνο ανάμεσα στα ξερά κλαδιά τωνδένδρων που ψάχνει να μας βρεί.
Ο χρόνος κυλάει κι εμείς δίπλα του βαδίζουμε σιωπηλοί,μαυρόασπροι,μικροί..
click..