είναι κάποιος εκεί?

Παράθυρα στο φώς.
Γεμάτα σκουρια,γεμάτα αναμνήσεις βημάτων,ματιών που φευγαλέα προσπάθησαν να κλέψουν λίγο απο το εσωτερικό τους,μικρές καλημέρες που κάποτε
πέρασαν δίπλα τους,ένα γκρίζο πρωινό κάποιου Οκτώβρη,μια Κυριακή του Ιούλη,
μερικά γρηγορα βήματα,κι ένας αναστεναγμός  για την ζώη που μερικές φορές μας κρατάει,
πίσω απο ενα θολό τζάμι.Ισως...
Μπορείς να δεις σχήματα μόνο με το μυαλό σου σε ένα σύννεφο που περνάει,μπορεις να δεις
σύννεφα απλώς να καθρεφτίζονται σε ένα τζάμι,μπορεις να δεις και το προσωπό σου
μερικές φορές.
Πάντα αναρωτιόμουν τι υπάρχει πισω απο κάθε κλειστό παραθυρο,πίσω απο καθε κλειστή πόρτα,
ενα διαφορετικό σενάριο κάθε φορά,ένας κόσμος που ζεί και κινείται σε ένα δικό μου σενάριο,
σε μια δική μου επιθυμία.
Το να θές να φτιάξεις εσύ το μυστήριο πίσω απο αυτό που σε κρατάει μακριά του δεν ξέρω αν είναι
απλώς φαντασία που καλπάζει,η αδυναμία να δεχτείς την πραγαματικότητα,ότι κι αν είναι όμως
σε κάνει δειλό και γενναίο μαζί.
Προχωράω ανάμεσα σε αυτά που νομίζω,σε αυτά που θέλω και σε αυτά που πραγματικά υπάρχουν γύρω μου και με περιβάλουν,και ξαφνικά μιά σκέψη με τρομάζει.
Φοβάμαι οταν ανοίξει αυτο το παράθυρο.
Φοβάμαι μήπως δω εκεί μέσα όλα αυτά που με προσπέρασαν,ένα οποιοδήποτε γκρίζο πρωινό καποιου Οκτώβρη,μία οποιαδήποτε Κυριακή κάποιου Ιούλη,και δεν πρόλαβα να τα ζήσω.
Δέν θέλω αυτό το παράθυρο να γίνει καθρέφτης για μένα...
Είναι κάποιος εκεί?