ακινησία

Ακινησία,που τήν βλέπεις γύρω σου,στα πρόσωπα μετά στά βλέμματα
και στις εκφράσεις των προσώπων που είναι αγάλματα,λερώμένα απο τον χρόνο,κουρασμένα απο τον κόσμο που περνάει δίπλα τους ,
αλλά δεν τα βλέπει,δεν τα ακουμπάει.
  
Κι ο χρόνος περνάει ξανα και ξανά αφήνοντας πάνω τους μόνο την σκουριά και το καυσαέριο που κολλάει στο μάρμαρο,
στο δέρμα και στήν μνήμη γιά πάντα γεμιζοντάς μας.

Ακινησία του μυαλού που διστάζει να σκεφτεί γιατί το γκρίζο ξεγύμνωσε και πέταξε στην άκρη το χρώμα, γιατί ο ορίζοντας της σκέψης αρχίσε να ξεθωριάζει,
και να γίνεταιαχνός σαν τις πρώτες παιδικές μνήμες,
που είναι ακαθόριστες μέσα μας.

  Οι μέρες περνούν με μια περίεργη ταχύτητα και αποστασιοποιούνται από τα θέλω μας,
αφήνοντας μονο μια γεύση σκουριάς μέσα μου,μια φωτογραφία αλλοιωμένη που την 
κοιτάζω την γνωρίζω αλλά δεν την καταλαβαίνω..

Φοβάμαι την στιγμή που όλα αυτα θα με αφήσουν αδιάφορο,που θα μείνω ακίνητος οπως οι γύρω μου,
φοβάμαι να μην γίνω κι εγώ πέτρα άψυχη...
Ακινησία...